Sobre o de Escarnio e Maldizer…

Hai uns días tiveron lugar en Compostela varias manifestacións logo do desaloxo de Escarnio e Maldizer.

Durante esas xornadas preguntámoslle á veciñanza algo sinxelo: que pasou aquí? Fixémolo porque estabamos inundados de dúbidas e porque intuíamos que os medios de comunicación máis influentes do Estado andaban a contar o sucedido daquela maneira. Xa saben, construían un relato que beneficiara aos que lle dan de comer, pois nesta época atoparse cun medio libre e independente, que ao mesmo tempo sexa mediático, resulta practicamente imposible.

Pero ao que iamos: que cotexamos nas persoas da zona da Algalia? Coincidían en que a acción policial resultara desproporcionada e en que as persoas de Escarnio e Maldizer non causaban problemas na contorna.

Dicir isto non significa –como espero que entendan– que a veciñanza, ou nós mesmos, esteamos do lado da okupación. Tampouco quere dicir que concordemos con que unhas persoas poidan usurpar a casa de alguén porque si, porque lle peta. Quere dicir que a acción dos antidisturbios –vaia nome máis apropiado para crear un relato– foi desproporcionada e que as persoas coas que falamos non amosaban queixas pola súa actividade.

Porén, do mesmo xeito que recriminamos esa actitude violenta dos corpos de seguridade, censuramos aos catro gatos que comezaron a lanzar pedras e rachar cristais. E dicimos catro gatos porque o resto de manifestantes, cando as porras ameazaban, corrían ou ficaban sentados no chan.

Mais estamos a falar de okupación e é certo que as persoas da asociación Escarnio e Maldizer okuparon unha casa e que non son santos, pois estes andan nas igrexas e as súas milagres son inventadas. Pero a pregunta é: hai algún tipo de okupación lexítima?

Logo de ler artigos e ver reportaxes nalgunhas canles estatais e tamén na nacional concluímos que á maioría dos medios só lles importaba influír na opinión pública. Non había interese en incentivar unha reflexión colectiva como sociedade. Parecía instalarse a pólvora do medo, que se incendia para provocar máis temor.

Por que dicimos isto? Porque mencionar que houbo varios policías feridos ignorando os danos dos manifestantes é terxiversar. Porque cuestionar a existencia dun presunto manual para saber que facer en caso de detencións, alegando que estaba escrito en lingua galega e relacionar este feito co terrorismo, é criminalizar a nosa cultura. Porque aproveitar unha situación desta índole para sacar rédito político é ruín. Porque os medios deberían ter como función informar rigorosamente e non estar ao servizo de determinados intereses, pois iso é o que sucede nas ditaduras.

Pero iamos a falar da okupación, non si? Pois adiante… Se nos preguntades se estamos de acordo con que okupen a casa na que vivimos, que credes que diriamos? Que non o estamos, é obvio. Mais cando relacionamos esa dúbida con medios que promoven a reflexión asáltanos a seguinte cuestión: cando as entidades financieiras desaloxaron a familias enteiras en plena crise económica, acaso non estaban okupando miles de fogares –que seguen a ser da súa propiedade– para, simplemente, especular? E outra pregunta: sería lexítimo okupar eses edificios baleiros ou resultan ser santuarios sagrados do señor capital?

Nós non imos responder ás preguntas. Cabe agora reflexionar sobre cal era a situación do local da Algalia tapiado cáseque con uralita e do antigo colexio Peleteiro. Por que non están ao servizo das persoas xa sexa para realizar algunha actividade económica, cultural, educativa ou de calquera outra índole? Por que a antiga escola leva dez anos sendo pasto do silencio no canto de alimentarse con vida?

Estes acontecementos lévannos a pensar que a vida fica soterrada entre paredes de formigón por inmobilismo institucional e/ou financieiro. Que emprender, como piden dende arriba, é moi complexo e máis se non se respectan as leis dun mercado que eles –seica– amparan. Hoxe se a mocidade quere investir nun negocio debe sortear unhas trabas que parecen feitas para que sexa imposible saír adiante.

O certo é que cando pensamos en edificios baleiros vennos á cabeza o libro “Cen anos de soidade”. Nunha estampa, unha rapaza que se chama Rebeca, e que acostuma a comer terra e cal das paredes, ve pasar os anos encerrada na súa casa. Alí esquece un mundo que tamén a esquece coas novas xeracións que medran en Macondo. Cando a alguén se lle ocorre que o edificio está abandonado e vai derribar a porta atópase con Rebeca, que cunha pistola e unha hedra amarela que lle sae da cabeza, apunta ao curioso invasor. Ás veces pensamos que á burocracia, ao establisment e a moitos medios de comunicación médranlle hedras, que conviven cunha soidade ideolóxica que provoca que perciban a diversidade da vida como unha ameaza. Por iso teñen medo, e non se trata diso tampouco.

Cremos que o importante é que reflexionemos, que mudemos e que evolucionemos. Este sistema tennos okupado o cerebro e ningunha lei pode desaloxar esa okupación ilegal. Se vós somos sinceros e sinceras, cando logramos desestimar un prexuízo do “sentido común” outro berra: un desaloxo, outra okupación. E nesas andamos, con prexuízos que veñen e van.

Advertisement