Vento nas redes
no mar, nas mariñas,
nas entrañas.
Vento do norte,
que namora
e que apuñala ás veces.
Coma se o vento, esa mañá,
non tivera máis xeito
que tombar o meu barco
e deixarme, naquel paseo,
sen palabras,
sendo devorada polas gaivotas.
Vento na cidade do pérmico- triásico
onde ao baixar do tren
os meus pulmóns enchíanse
do cheiro do mar.
Vento que fixo tremer os meus ósos,
pechou a miña gorxa
e afogabame.
O meu silencio fixo das verbas sons baleiros,
sons do vento.
Sons que incomodan, desquizan e doen.
Sons que abrouxan.
Ventos frescos e limpos,
desos que fan xirar os cataventose indican
o inevitable cambio do rumbo das existencias.
O final, baixo aquela miña mirada paralizada,
non puido ser máis poético.
Isabel Pastor
Cicloxénese Expresiva 