Basta xa

 

Non queremos que nos escoiten rir

Non nos deixan contar o que sentimos

Nin sequera respirar sen medo,

Contar lendas aos nenos

Ou mirar cedo a saída do sol.

Non nos está permitido caer,

Abandonar, esquecer ou perder,

Non se nos recordará por mirar ao ceo

Nin por ter unha resposta segura,

Somos dos que non esmorean a toalla,

Dos que loitan por demostrar feitos

Feitos dos que soamente nós

Só nós

Somos quen de facer realidade,

Somos os de marcho pero volto agora,

Os de baixo en nada,

Que rematan sendo horas,

Os que collemos con medo un coche,

Sempre que o rumbo sexa cara Castela,

Porque alí, non saben de curvas,

Os que cun Malo será arránxano todo,

Os que marchan lonxe e recordan,

Os que desexan voltar,

Os da morriña…

Se de nós dependerá a historia,

Espera, non te movas,

A historia depende de nós,

Dos que nos levantamos a loitar

Por unha lingua, por un sentimento

Por un pobo que viviu,

Polos que senten que isto é pouco,

Polos que rematan e xa queren máis,

Porque ninguén nos ensinou a dicir

BASTA,

Ninguén en ningures o dixo,

Pero serei eu a primeira,

A que ensine que hoxe é importante,

Porque a partires de hoxe,

A historia volta a pender de vós,

Dos que ledes e criticades

Dos que sodes quen de dicir un xuízo,

Dos que defendedes ao pobo,

Dos que credes nos máis pequenos,

Porque só eles son quen de dicir

BASTA,

Poñede ese punto,

Dicídelle a todos que é o voso momento,

que ides loitar polo voso mundo,

porque non queredes regalos,

porque os enchufes son sempre eléctricos,

e que queiman.

Os vosos maiores loitaron,

Os vosos maiores venceron,

Os vosos maiores quixeron cambiar,

Os vosos maiores viviron por vós,

Os vosos maiores quérenvos…

Temos tras de nós unha historia,

Un pobo que defender,

Polo que estar erguido,

Polo que vivir en pé.

Ninguén esquecerá

Que a lenda do pobo galego

A escriben os galegos en pé,

Os que miran con determinación.

Gritade con forza o que tedes

Porque só a vós os pertence,

Gritade con forza á vida

Porque só ela vos escoitará,

Gritade con forza o que queredes

Porque só así cumprirase,

Gritade con forza que queredes máis

Porque isto sábevos a pouco,

Gritade con forza que somos galegos

Porque só os que o son, vos entenderán.

Nós buscámolo cambio

Sen regras que respectar,

Sen xente que non quere,

Sen bágoas que esmorear.

Vivimos nunha loita de titanes

Nun triste devagar

Nunha mirada perdida

Nun lugar polo que loitar.

Pero chegará o momento e diremos

BASTA,

Porque non queremos este mundo,

Non queremos pelexar,

Non queremos vivir con medo,

Non queremos abandonar.

Vivimos con alguén por riba

Alguén que nos vai mandar

Mandamentos que incumpriremos

Incumprimentos que marcharán…

Tremer non é alternativo

Provocádelo vós,

Os que estades por riba,

Os que vos credes mellor.

Contarei a historia,

Avergonzarédesvos de vós,

Preferiredes morrer que voltar,

Sorriredes con falsidade,

Viviredes con temor,

Agora o medo

Tócavos a vós.

Porque nós xa gritaremos

BASTA,

Non perderemos un máis,

Nin un galego máis,

Nin un tesouro da terra,

Nin un síntoo máis…

Estades esgotando o que temos

O que nos pertence

O que é noso,

O que vós non teredes xamais.

Temos un soño

Un pensamento, unha idea

Unha vida,

Unha vida enteira.

Non derramaredes por terra

O que sempre quixemos ter,

Non vos apropiaredes do que vós,

Xamais,

Xamais ides ter.

Marchade en silencio, sen ruído

Pouco a pouco por detrás,

Ninguén vos botará de menos

Ninguén os escoitará marchar.

O que temos que dicirvos

É moi sinxelo de contar,

É a historia dun pobo

Que tremeu de medo no luar.

Vivimos en pobos ao lonxe

Onde ninguén viviría xamais,

Pero decidimos gritar con forza

BASTA,

Esta loita ímola gañar.

Vivimos dende fóra

O que aquí chamarían fogar,

Pero nós vivíamos en silencio

Tremendo non poder voltar.

Chegaba Nadal e as chamadas dende alá,

Os choros dos meniños,

As nais a calar.

Pero dende lonxe gritábamos

BASTA,

Non queriamos chorar,

Nós somos fortes

Como a terra que nos veu medrar.

O que facemos é para vós,

Para que os que estades alá,

Para os que queremos dicirvos

BASTA,

Nin un máis.

Porque non mereces vivir con medo,

Non merecemos quedar,

Non queremos escoitarvos,

Non queremos voltar atrás.

Dende pequenos nos dixeron

Que sempre hai que levantar

A toda a xente que cree

Que por un sentimento matarán.

Non vos creades aos que din

Que pouco a pouco cambiará,

Porque son eles os que fan tope,

Os que non nos deixan pasar.

Porque os cambios son duros,

Dan medo e fan chorar,

Contan as historias

Que tremer é para gañar,

Que os nervios que se viven

Fanche especial,

Pero eu penso que agora,

O que importa é loitar.

Por iso, gritemos con forza

BASTA,

Paremos de botar fóra o que temos,

Dende dentro, todo parece moi negro,

Pero non houbo terra galega

Onde o chuvia non escampara.

Nin en Lugo, nin en Ourense

Nin en Pontevedra, nin na Coruña

Existiu terra tan lonxe,

Onde a chuvia fose día e noite.

Porque cando ven a tormenta

Que anticipa o inverno,

Tras a escuridade da noite

E o inicio do inferno,

Aparece en silencio,

Con calma e lamento,

O crecer do día,

O amencer do inverno.

Non hai en terra algunha,

Primavera máis bonita,

Que a que vin eu en Noia,

Ou a que escoitei eu en Verín.

Porque co entroido na terra

Coa ledicia no ambiente

Ou co sol resplandecente,

Pouco a pouco e a modiño

Sae o verán despaciño.

Algo debes recordar grita con forza

BASTA,

Non queremos nin un máis.

Porque somos o que temos

Pero temos o que somos,

Polo que loita con esmero

Por cumprir os teus soños.

Co verán na porta

E o inverno detrás,

Verás moi bonito,

Fisterra no luar.

Porque a fin da terra é galega,

A fin da terra sobrecolle

Fai que rías e bágoas

Rematen no mesmo mar.

No océano que nos baña,

No que nos separa

No que nos encontramos ao marchar

O que fai que sexamos

Moi pequenos,

Cada vez máis.

Pero para iso gritaremos

BASTA,

Nin un máis.

Voltaremos para vivir

Para de novo estar con vós,

Voltaremos porque é o noso lugar

Ese fogar de Breogán,

Voltaremos para gritarlle a todos

BASTA,

Non queremos nin un máis.

Cando estades lonxe,

En América ou Europa

Perdidos e con medo

Sen nada que levarvos á boca,

Pensade que en nada

O pobo quedará quedo

E viviremos sen medo

Dicíndolle ao ceo que é

O noso momento.

Porque cantaredes e sorriredes

Contando a toda a xente,

Os lugares dos que onte

Saístes correndo.

Non vos enganedes

Como Galiza no hai outra terra,

Non hai outro lugar no mundo

Onde o fogar sexa lindo,

Calmado e tranquilo.

Non digades que mortos

Puidéchedes obter a calma,

Porque só os galegos sabemos

Que a tranquilidade

Está na casa.

Pero chegará o día

No que gritaremos

BASTA,

Ni un máis.

Remataranse as despedidas

Os volto nuns días pequenos,

Remataranse os bicos

E os berros,

Remataranse os sorrisos

Que marchan polo mar,

Remataranse as penas

Que din ponte no seu lugar,

Remataranse os amores

Que din agárdame no teu lar,

Remataranse as avoas

Que ben fillos marchar,

Remataranse as angustias

Por non saber cómo está,

Remataranse as chamadas

Que felicitan o Nadal,

Rematarase todo

Porque gritaremos

BASTA XA,

Non queremos nin un máis.

Non marchedes do voso fogar,

Non marchedes inmigrantes

Quedade neste lugar

O futuro promete

A historia estase por contar.

Gritade

BASTA,

Nin un máis.

 

Carlota Tomás

Advertisement