1 Desexaba tanto penetrar en ti, Ela, penetrar nos teus ollos para chegar ao corazón da túa alma… Pero isto asustábame. Había algo alí que me inquietaba.
Lembraba detalladamente as nosas conversacións, cada sorriso, caricia ou bico. Pero estes recordos non me satisfacían do todo. O máis recóndito, escuro e misterioso, as túas curvas interiores sobresaltábanme. Era como albiscar o fondo tebroso da condición humana…
2 A primeira vez que te vin, Ela, baixabas lentamente pola rúa do Preguntoiro en Santiago, a túa carpeta de estudante contra o peito. Foi un resplandor entre a multitude. O teu rostro fronte a min! O desgastado brillo do rostro dunha moziña. O meu corazón empezou a latexar angustiosamente. Dei media volta sen pensalo, e sen pensar en nada seguinte e ao fin as nosas miradas uníronse…
3 Comezamos o noso xogo; e o noso xogo consistía en que eu era o mestre e ti a alumna. En que debía instruírte? Ela, tiña que infundirte valor e confianza en ti mesma.
Introducícheste en min desde o primeiro momento. Desde min cobraches ánimo, seguridade e entusiasmo. Antes de coñecerme errabas apaticamente, segundo me confesaches un día.
Querías estar sempre pegada a min. Se me afastaba un pouco ou charlaba con outra persoa, desgustábaste. Sentíaste ferida e humillada por calquera cousa. Eras celosa e posesiva (tamén doce, moi doce). O caso é que eu non podía, ou non quería, ter que estar pendente de ti a cada momento, e, por iso, loitabas desesperadamente por afastarme dos demais.
4 Pero cada cousa conduce ao seu propio fin, o noso amor non era unha excepción. Cando comezaches a sospeitalo, Ela, quedaches perplexa. A túa mente negábase a aceptar a idea e as súas terribles consecuencias, eu quería facerche crer (eu mesmo críao así) que só nos separaría unha distancia duns centos de quilómetros durante dous meses, os das vacacións de verán. Pero ti non podías aceptalo.
Os últimos momentos foron asfixiantes. Abrazada a min, chorabas. Os teus ollos verdes, dun verde máis intenso que nunca, brillaban arroibados. O teu rostro desencaixábase nun gran aceno de dor, e a túa melena negra estaba humedecida polo pranto. Suxeitábaste a min coma se quixeses axuntarte comigo. Non podía falarche, pois cada vez que o tentaba dicías «Quérote» e chorabas con máis vehemencia.
Recoñezo que me sentía triste… e tamén un pouco satisfeito. Ti sufrías estrondosamente por min, e isto aprazaba as acometidas da miña propia dor.
5 Durante o atardecer dun dos últimos días de primavera foi cando tivo lugar aquela gran escena de pranto e desesperación, Ela. Xusto cando ías desaparecer da miña vista na esquina próxima, volviches a cabeza e o teu rostro pareceume terriblemente desgastado mentres me berrabas: “xamais poderei vivir sen ti”.
Tanta fascinación produciu en min a túa cara, que non reparei en todo o peso das palabras que pronunciaras ata máis tarde. Con todo, souben de inmediato que algo grave ía suceder: díxomo a súbita vellez da túa cara…
Ao día seguinte fun a buscarte á pensión onde te aloxabas, pero alí ninguén te coñecía. A continuación telefonei á túa casa, pero o número que me deras non era o teu… Logo escribinche cartas case a diario ata que descubrín que a dirección que me deras non existía.
Pois iso, completa ausencia, completo silencio.
6 Desde entón, Ela, soño a miúdo contigo. Os soños sofren variacións incidentais, reflexo dos nosos encontros pasados, pero o seu desenlace é invariablemente o mesmo: unha enorme sensación de angustia e baleiro.
Os soños: ti es a perfecta alumna. Persegues embriagada as miñas palabras. Chegas a formar parte das historias que eu che conto. Comigo descobres o sexo. Xogos que poderían parecer escandalosos a moitos, gózalos con delicioso entusiasmo. Estás acesa e sacias a túa sede con cada pinga que escorrega de min. Pero eu temo por ti e por min e… de súpeto, algo sucede. Entón penso que non escoitas nada do que che digo, que é inútil todo o que eu poida facer. Ata que, cando te miro de novo, non vexo máis que a túa cara murcha e baleira. Entón esperto axitado.
7 Pero hoxe teño carta na caixa de correos. Ábroa, collo o sobre e miro o remite. ELA! Unha forza terríbel esmágame o corazón. Hei de sentarme nas escaleiras para non caerme. Es ti! Non me atrevo a abrir o sobre e ler o seu contido. Penso en rompelo ou queimalo. Subo as escaleiras, aterrado, unha estraña dor faime tremer. Tómbome na cama e intento sosegarme. Cando o consigo a medias, decídome: abro o sobre e leo o seu contido.
Cando espertei deste último soño, souben que algo cambiara. Os outros soños desapareceron e crin comprender algo, Ela, ou atopar un camiño que me satisfixo.
8 Agora sei que lentamente descendes sempre o Preguntoiro, entre a multitude, unha carpeta contra o teu peito. Unha desgastada transparencia ilumina o teu rostro. Eu tamén fago o mesmo.. máis de vagar, ollando para a xente, agardando sentir o latexo dun corazón humano. E me pregunto, e quen non o fai, Ela?
Eloy Hervella
Cicloxénese Expresiva 