Tristán Desnos

Dóeme. Sei que me doe. Só as veces penso que non vale a pena. Cando conduzo. Cando vou paseniño, a modiño, ca man fora do coche, tocando ese prestado aire, mesturándome con el; penso en todo isto e doume conta de que é unha loucura: tanto sufrimento, tanto valdío esforzo, ¿pra qué? Meus pés: téñovos nun campo de concentración cor escura; encerrados, sen ver ningunha luz. Tantas hora de pé, apretados…, estades a morrer. Choran tamén as miñas mans; cheas de cortes e queimaduras; son amantes, só de noite cando durmo se chegan a tocar; acarícianse, e fan o amor…, Son decentes, humildes, poden atentar contra min; máis non o fan…, elas son o motor, a maquinaría de este aventureiro gastronómico…
Pero sígueme a doer… Deixo a tanta xente no medio do camiño: vellos amigos, e tantos amores (non me fai falta ser un vello mariñeiro, nin ter varios portos). A onde vou, a onde queira que os meus pasos me guíen, máis preto estou de encontrala…
Amo a cociña, sei que é o meu doce amor, e que algún día se personificará nunha muller: tan carnosa como un tomate pra unha ensalada, cheo de auga e azucrado. De acastañados cabelos e perfumados de améndoas tostadas, cálida como un biscoito sacado do calor, de peitos quentes. Si, quentes como un molete sacado do forno, posto a carón da miña cara; alí sei que hai vida, sei que algo dentro se move… Gustaríame que fose fácil, como facer un flan, e non complicada…Non!, detestaría que fose como unha crema inglesa. Oxalá se chame Matilda. Sempre me gustou esa peli… León o profesional, e tamén París. Alí morrerei, quero morrer alí…Tan preto da perfección culinaria.
Primeiro foi Lalín (cuna do cocido galego), co Molineras. Un xoven cociñeiro. Diego, brillante ex xefe de cocina de Solla ensinoume o duro que chega a ser este bendito oficio. Alí empezaba o meu camiño, a miña peregrinación ata o infinito gastronómico. Logo veu Asturias…, e aquela rapaza de sonrosados mofletes. A presión de traballar nunha estrela michelín. ¡Non era pra tanto!, aquilo era unha familia, o meu querido capitán, José Campoviejo ensinoume as técnicas mais vangardistas e o seu amado produto… Volvín a Galicia tempo despois, esta vez a Santiago. A capital acolleume como un estraño. Eu era un fantasma morto; pouco vivo…, quíxome prostituír…Foi duro, moi duro; non obstante, resistín seis longos meses… Logo veu a recompensa: unha musa, unha ninfa chamada Lorena que me cautivou. Só no onírico, cando me achegaba en sonos a ela, podía ser feliz. Ela era un lugar santo a onde acudir cada noite, fatigado, tan cansado. Era un credo, unha oración que me revivía pra un novo futuro servizo.
Agora estou na Ribeira Sacra, cada día más lonxe do meu pobo. Esperando por Matilda. Oh Matilda, apiádate de min e aparece! Tenra criatura celestial, ¿qué podo facer por ti? A medida que a terra empeza abrandarse, subo o monte, alí no Santuario de Cadeiras,
(preto do meu novo restaurante), e con lingua de prata, e ca forza de tres mil anxos virxes, invoco o teu nome… (canto máis cociñe, máis preto estarei de ti) pensou antes de cerrar os ollos, e volver a nacer.
Quén sabe os novos lugares que me esperarán? A xente que coñecerei e me brindará a súa amizade? Pois a cociña estame a brindar milleiros de novas sensacións e sobre todo experiencias vitais; oxalá veña a Culler de Pao con Javi Olleiros no Grove, oxalá algún día cruce con chaquetiña translúcida Mugaritz…

Nano o Netiño de Naveiro, autor de Es tu alma quien me dice que te siga.