Cando Herman Hesse dixo que “odiar a unha persoa significa odiar algo dela que forma parte de ti mesmo” invocou unha maldición. Os deuses moveron ventos e mareas e Fante recibiu un puñal de odio que o acompañou toda a súa vida.
Fante.
Fante naceu nun ambiente relativamente pobre, nunha familia humilde. Foi o primoxénito de catro fillos que tiveron Nicola Fante, albañel de hobbie e borracho de profesión, e Mary Capolungo, unha menudiña muller con unha tendencia natural á esquizofrenia relixiosa.
Comezou a escribir de moi cativo, e, animado por unha profesora de instituto empezou a enviar contos a The American Mercury, unha das revistas literarias máis importantes do momento. A emoción que sentía cada vez que recibía un cheque por publicar un relato era inexplicable. Pero esa emoción, ese pracer foise convertindo en tristeza e mala sorte. John era un bo escritor, era traballador e intelixente, pero eso non é abondo cando o mundo se pon na túa contra. As penurias comezaron pouco a pouco e a magnitude destas foi aumentando co paso dos anos. Cando a editorial de Fante ía apostar pola súa novela “Pregúntale al polvo”o diñeiro destinado a iso esfumouse ao ter que pagar un litixio por publicar sin licenza Mein Kempf de Adolf Hitler. Anos despois o escritor estadounidense empezou a estar mal de diñeiro e adicou o seu tempo a escribir pequenos guións literarios que non tiñan ningún valor máis que o de gañar unhas lentellas coas que poder alimentarse.
A fama non acompañaba a John, e, pouco a pouco, deixou de acompañalo tamén a saúde. Foille diagnosticada diabetes, o que ao principio só fixo que tivese que reducir o seu consumo de alcohol, pero logo converteuse en dor e sufrimento: tiveron que amputarlle varios dedos dos pés, e, anos máis tarde, case toda a perna. Aínda que iso non foi o peor: cara os últimos anos da súa vida quedouse cego e tivo que dictarlle á súa muller, Joyce, a súa última novela: Dreams of Buker Hill.
Podemos dicir que a vida de Fante foi triste, pero a súa literatura aínda máis. John Fante era ninguén no mundo literario. Publicara en 1930 algunhas novelas e contos que tiveron pouco impacto e traballaba, como xa dixemos antes, como guionista de Hollywood. Sentía que traicionara o seu ideal de ser un “autor puro” para prostituírse na industria fílmica.
Cincuenta anos despois sucedeu o milagre. Charles Bukowski, ese vello que só sabía falar de sexo e alcohol, declarou que John Fante era o seu ídolo, que era un deus. Aínda que a Fante esto non lle interesou o máis mínimo: o seu odio a Bukowski era enorme, este rouboulle a súa fama; Buk era un dos máximos representantes do realismo sucio e el un morto de fame que pensaba que xamais sería recordado. Pero isto non foi así, Bukowski entregoulle a Fante a fama que merecía, aínda que este non puido saborear a victoria de tanto ansiaba. Cando Charles se convertiu nun gurú para moitos escritores as súas mencións a Fante fixeron que volvese á vida. En 1980 Fante voltou ser publicado na editorial cabeceira de Bukowski, Black Sparrow Press.
A partir de entón os seus libros empezaron a ser comprados, intercambiados, prestados, imitados e apreciados por moitos. Ás veces os nosos inimigos sálvannos, e aquí un bo exemplo: grazas ao vello Charles hoxe en día podemos encontrar máis de un tipo de pó nas estanterías.
Belén Quinteiro Pulleiro.
*Fotografía atopada en internet
Cicloxénese Expresiva 